7. Powinnaś się częściej uśmiechać

 Święta, święta i po świętach... Spędziłam te dwa dni w gronie domowników, najczęściej siedząc przy kominku, w grubych skarpetach, które dostałam od Dawida, mojej nowej koszulce, która okazała się bardzo wygodna (zdarzało mi się w niej nawet zasypiać) i z książką w ręce, która już nie była taka przyjemna, bowiem była to książka do matematyki. Matura coraz bliżej, a ja z matmy orłem nigdy nie byłam. Korzystając z nieobecności Adriana i ciszy, którą rzadko mogłam cieszyć się w domu postanowiłam trochę się poedukować. Myślałam, że nie ma nic bardziej męczącego niż uczenie się matmy i wtedy właśnie zgodziłam się pójść do Alvaro żeby pokazać mu jak działa pralka.

Drzwi otworzył mi jakiś uśmiechnięty rudzielec. Polubiłam go jeszcze zanim się odezwał.

-Cześć – powiedział wpuszczając mnie do środka. - Ty pewnie do Alvaro?

Skinęłam głową i przekroczyłam próg mieszkania, a rudzielec zamknął za mną drzwi.

-To już wiem dlaczego tak go wzięło na sprzątanie... - westchnął. - Alex, jestem – wyciągnął do mnie dłoń, którą uścisnęłam i również się przedstawiłam.

-Ja już o tobie słyszałem – puścił mi oczko, a ja tylko się uśmiechnęłam.

Zostawiwszy płaszcz i buty w przedsionku przeszłam do przytulnego, idealnie wysprzątanego, zapewne przez Alvaro salonu. Alex ulotnił się do swojego pokoju mówiąc mi jeszcze z rozbawieniem:

-Powodzenia!

Chyba chciał mi tym uświadomić, że on również próbował nauczyć swojego kolegę jak poprawnie używać pralki. Westchnęłam ciężko, bo była to już zapowiedź mojej męki. Po chwili do salonu wkroczył Alvaro w ubraniu domowym, to znaczy – spodenki sięgające kolan i luźna, szara koszulka. Nie mogę powiedzieć, że nie wyglądał uroczo, bo wyglądał i to bardzo. W ręku trzymał swoją błękitną koszulę z różową plamą po winie.

-Cześć – przywitał się.

-I ty to trzymasz tak od wigilii? - spojrzałam na niego z politowaniem.

-Mama nie chciała mi pomóc, siostra też nie i nawet Alex mi powiedział, że mam sobie sam z tym poradzić... - zrobił minę zbitego szczeniaka.

Wywróciłam oczami i zabrałam od niego koszulę.

Już wiem co czuli wszyscy moi nauczyciele matematyki, kiedy stałam przy tablicy próbując rozwiązać proste zadanie. Zaczęłam im szczerze współczuć i zastanawiać się czy nie kupić im jakiegoś prezentu w nagrodę za cierpliwość jaką do mnie mieli. Niestety ja nie miałam takiej cierpliwości i Morata parę razy oberwał po łbie, ale koniec końców – jakoś sobie wyprał tą koszulę bez uszczerbku na jej elegancji, ale za to z uszczerbkiem na mojej psychice.

-Powinnaś się częściej uśmiechać - powiedział kiedy padłam wykończona na kanapę w jego salonie. - No... proszę o uśmiech! - położył palce na kącikach moich ust unosząc je do góry.

Potrząsnęłam głową pozbywając się jego rąk z mojej twarzy i spojrzałam na niego unosząc brew do góry.

-Naprawdę... ładniej ci z uśmiechem.

Uniosłam brew jeszcze wyżej, nadal nie spełniając jego prośby o uśmiech.

-Próbujesz naśladować Nacho? - spytałam - Wiesz... jesteś jakoś mniej drażniący niż on, więc na razie ci nie wychodzi.

Alvaro cały czas patrzył na mnie z szerokim uśmiechem, więc chcąc nie chcąc też się roześmiałam.

-Tak lepiej – powiedział.

-Wisisz mi kolejną kawę – westchnęłam zrezygnowana.

-Zamiast na kawę, biorę cię jutro na trening – odparł, a ja zaniemówiłam, jednak spodobała mi się taka propozycja.

-Gołe klaty będą? - spytałam. - Bo jak nie to nie przyjmuję takiej zapłaty.

-Będzie Ronaldo.

-No co ty?! - udałam zdziwioną. - W życiu bym nie pomyślała, że mogę spotkać Cristiano Ronaldo na treningu drużyny, której gra.

Kiedy rano do mojego pokoju wpadła Manuela oznajmiając, że z Rositą wybierają się na trening razem ze mną pomyślałam, że robi sobie ze mnie żarty. Nie chodziło o to, że nie chciałam żeby ze mną szła (wręcz przeciwnie – od razu czułam się pewniej), chodziło o godzinę, o której mnie obudziła. Gdybym wiedziała, że to będzie tak wcześnie i znów okazja do wyspania się do południa przejdzie mi koło nosa zapewne bym się nie zgodziła. Całe szczęście nikt mnie o tym nie poinformował i mogłam przeżyć jak na razie najlepszy dzień swojego pobytu w Madrycie.

Założyłam oczywiście swoją koszulkę, która mimo tego, że była koloru białego, a ja nosiłam ją codziennie – nie miała jeszcze ani jednej plamki.

Czułam lekki stres kiedy zatrzymaliśmy się przed ośrodkiem treningowym Realu Madryt, jednak obecność koleżanek i Alvaro ten stres łagodziła. Dziewczyny czuły się tam już jak u siebie w domu, więc wszystko mi pokazały.

-Czy oni już zaczęli? - spytałam kiedy po pięciu minutach siedzenia i gapienia się na boisko widziałam jedynie dorosłych facetów, którzy jak dzieci gonili i popychali się nawzajem.

-To taka jakby rozgrzewka... - wyjaśniła mi Rosita. - Zaraz zobaczysz prawdziwy trening.

Faktycznie chwilę później trener ogarnął te zoo i zaczął się taki trening jakiego spodziewałam się po profesjonalnych piłkarzach. Udało mi się dostrzec Cristiano Ronaldo, ale lepszy widok miałam sprzed telewizora, niż teraz kiedy znajdował się zaledwie kilkanaście metrów ode mnie.

Siedziałyśmy sobie spokojnie kiedy usłyszałam dziwny dźwięk, wydawany jakby przez małpę, a następnie śmiech Manueli i Roz. Przerażona odwróciłam się w tamtą stronę. Był to oczywiście piłkarz Realu. Nie wiem jednak co było bardziej zabawne: jego fryzura, jego mina, czy wspomniany wcześniej dźwięk.

-Trochę wolnego, a Alvaro zdążył sobie w tym czasie znaleźć taką ładną dziewczynę? - oburzył się. - Jesteś dziewczyną Alvaro, tak?

-Nie jes...

-Marcelo jestem – przedstawił się, prezentując swoje białe zęby. Nie pozwolił mi nawet dokończyć zdania.

-Diana.

Z przerażeniem stwierdziłam, że piłkarze mają jakąś przerwę w treningu, a Manuela i Rosita zniknęły gdzieś wśród nich. Zostawiły mnie samą w towarzystwie zwariowanego Marcelo, a wkrótce moją obecność zauważyli inni piłkarze, którzy koniecznie chcieli się dowiedzieć kim jestem i co robię na ich treningu. Na ratunek przyszedł mi Alvaro.

-Odsuńcie się od niej, bo zaraz nie będzie miała czym oddychać!

-Dzięki Alvaro! - powiedziałam głośno się śmiejąc, po czym przedstawiłam się wszystkim.

Lekcje z Jese na coś mi się opłaciły. Niektórych piłkarzy, takich jak Pepe, czy Sergio Ramos potrafiłam rozpoznać jeszcze zanim mi się przedstawili.

-Ładna koszulka – stwierdził Jose Callejon (czy w Hiszpanii co drugi osobnik płci męskiej ma na imię Jose?). Chwycił mnie za ramiona i odwrócił do siebie plecami, w celu sprawdzenia nazwiska i numeru na bluzce. - Ronaldo – przeczytał na głos.

-Prezent od chłopaków – kiwnęłam głową w stronę Alvaro i Nacho, którzy stali obok. A z Nacho miałam przecież przeprowadzić ważną rozmowę! Już chciałam do niego podejść kiedy usłyszałam kolejny głos piłkarza, który chciał mnie poznać. Zamarłam w bezruchu kiedy zobaczyłam jego twarz. Ciemna karnacja, przepiękny uśmiech i włosy na żelu - jego znak rozpoznawczy.

-Cześć, Cristiano jestem – wyciągnął ku mnie swoją dłoń, a ja – zdaję sobie z tego sprawę – patrzałam na niego jak na kogoś kto oznajmił mi właśnie, że jest przybyszem z innej planety.

-Diana – odparłam w końcu, ściskając jego dłoń. Zmusiłam się do uśmiechu próbując pokonać szok, którego doznałam.

Rozmowy z Nacho nie udało mi się przeprowadzić, bo trener kazał piłkarzom wracać do treningu, a obok mnie z powrotem pojawiły się dziewczyny. Domyśliłam się, że specjalnie mi uciekły żebym mogła sama, bez ich pomocy porozmawiać z piłkarzami. Nie było tak źle jak to sobie wyobraziłam. Już zdążyłam ich wszystkich polubić.

Po treningu wyciągnęłam z torby aparat i biegałam z nim od piłkarza do piłkarza, razem z Roz, którą wykorzystałam jako fotografa. Zrobiłam sobie zdjęcie chyba ze wszystkimi, łącznie z Jose Mourinho, który wcale nie był taki wredny jak to się zawsze wydawało w telewizji. Być może miał lepszy dzień lub po prostu lubi cykać sobie fotki z fanami (o ile mogłam tak już o sobie powiedzieć).

-Nacho! - zawołałam widząc jak kieruje się w stronę szatni. Odwrócił się i spojrzał na mnie pytająco. Postanowiłam być bezlitosna.

Kiedy do niego dobiegłam chwyciłam go za ucho i pociągnęłam w dół sprawiając, że wydał z siebie krzyk.

-Rosita nie jest taką idiotką za jaką ją uważasz – mówiłam z każdym słowem mocniej ściskając jego ucho. - Jeśli naprawdę ci na niej zależy to zabierz się za to porządnie!

-Aua! Ciszej bądź, bo ktoś usłyszy - powiedział, a ja jeszcze mocniej zacisnęłam palce na jego uchu. - Dobra, dobra! - jęknął. - Tylko mnie puść.

Posłusznie go uwolniłam, a on od razu się wyprostował masując obolałe miejsce.

-Powiedział ci... - westchnął.

-Powiedział mi, a ja nie zamierzam tak tego zostawić.

-To co ja mam zrobić? - spytał w dalszym ciągu masując obolałe ucho.

Uderzyłam się ręką w czoło. Co za idiota!

-Chcesz mi powiedzieć, że potrafisz obsypywać komplementami obce dziewczyny, ale nie masz pojęcia co zrobić z tą, na której ci zależy? Brawo, Nacho. Brawo.

-Na Rositę takie rzeczy nie działają.

Usłyszałam nawoływanie Alvaro. Właśnie się do nas zbliżał.

-Pomogę ci... - westchnęłam. - Chyba nie może być gorzej niż z Alvaro i pralką... - dodałam ciszej, bo Hiszpan właśnie pojawił się obok nas.

-Miałaś się uśmiechać! - powiedział robiąc to samo co poprzedniego popołudnia. Przyłożył mi swoje spocone palce do kącików ust i próbował uformować z tego uśmiech. Uśmiechnęłam się z własnej woli, byle tylko zabrał te paluchy!

-Jak podobał ci się trening? - spytał chowając dłonie do kieszeni bluzy.

-Nie podobał mi się – odparłam udając obrażoną. - Nie wpuściliście mnie do szatni.