16. Huragan Morata

 Z ulgą przyjęłam fakt, że mama darowała sobie mowy umoralniające i kiedy Dawid odstawił mnie do domu, mogłam spokojnie iść spać.

Nie przewidziałam jednak tego, że mogłaby to przełożyć na rano, dlatego niczego nieświadoma, wcześniej niż zwykle, zeszłam do kuchni, a mama już zwarta i gotowa, czekała na mnie z przemówieniem, nad którym myślała chyba całą noc.

-Wiesz... Alvaro to bardzo fajny chłopak, zawsze najbardziej lubiłam go z tych wszystkich kolegów Manueli, ale...

-Nie wiem jak w Hiszpanii, mamo, ale w Polsce zawsze mówimy sobie dzień dobry, albo cokolwiek innego na powitanie, chyba jeszcze nie zapomniałaś? - przerwałam jej, nalewając sobie soku pomarańczowego do szklanki.

Mama zaśmiała się cicho, po czym obdarzyła mnie nieco zakłopotanym wzrokiem.

-Chyba chcę już mieć to za sobą i podejrzewam, że ty też...

-To nie poruszajmy tego tematu – wzruszyłam ramionami. - Ufasz mi, prawda? Nie zrobię nic czego mogłabym potem żałować...

-Alvaro to fajny chłopak – powtórzyła. - Może być ojcem moich wnuków, ale jeszcze nie teraz.

Policzki, aż mnie zapiekły i ogarnęło mnie przekonanie, iż właśnie wtapiam się w podłogę. Jakby nie patrzeć – to byłoby świetne rozwiązanie. Byle tylko nie poruszać więcej takich tematów z mamą.

-Dobrze mamo – odparłam. - Obiecuję, że twój pierwszy wnuk będzie dzieckiem Dawida, nie moim.

Nie czekając na jej odpowiedź, zabrałam z miski jabłko i popędziłam do swojego pokoju, aby tam spokojnie się nim delektować. Bez rozmawiania o seksie i antykoncepcji.

Przeżuwając ostatni gryz owocu, usłyszałam dzwonek do drzwi, co zupełnie mnie nie obeszło, bo w końcu byłam w tym domu tylko gościem. Rzuciłam się na swoje łóżko, zgarniając laptopa ze stolika, kiedy usłyszałam wołanie Amelii:

-DIANA! KOCHAŚ DO CIEBIE!

Nawet nie zdążyłam otworzyć swojego komputera, a już musiałam odkładać go na swoje miejsce. Zwlokłam się z łóżka, zerknęłam przelotnie w lusterko, aby przypadkiem tego kochasia nie przestraszyć i zbiegłam po schodach rzucając się w ramiona Alvaro, tak jakbyśmy się nie widzieli od bardzo długiego czasu.

-Humorek dopisuje? - zaśmiał się kiedy już przestałam oplatać go rękami wokół szyi.

-Dopisuje i to wyjątkowo mocno – odparłam. - Mam za sobą najbardziej kompromitującą rozmowę z mamą i wydaje mi się, że już nic gorszego mnie dzisiaj nie spotka. - uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek.

-To super, bo teraz zabieram cię na przedmeczowy trening – odwzajemnił uśmiech i podał mi mój płaszcz wiszący na jednym z haczyków. - Koledzy się ucieszą.

Moja obecność na treningu znów wywołała niemałe zamieszanie. Marcelo i Pepe, kiedy trener im się nie przyglądał, strzelali do mnie głupie miny, parodiując zachowanie tanich podrywaczy, a potem obserwowali reakcję Alvaro, który z początku mógłby zabić ich wzrokiem, ale z każdym kolejnym wybrykiem z ich strony, odrobinę się uspokajał, przyzwyczajony do ich niezbyt dojrzałego zachowania. Zrobiłam im kilka zdjęć, na których wyglądali zabawniej niż w rzeczywistości.

Po intensywnym treningu (głównie mięśni twarzy), piłkarze udali się do szatni, a ja stałam przy wyjściu, czekając na Alvaro, który prawdopodobnie miał co do mnie jeszcze jakieś niecne plany.

-Witamy panią Morata! - usłyszałam za swoimi plecami męskie głosy, które jak się od razu domyśliłam, należały do Pepe i Marcelo.

-Korzystamy z tego, że Alvaro jeszcze siedzi w szatni – oznajmił Brazylijczyk - bo jak wyjdzie to już sobie nie porozmawiamy.

-Straszny z niego zazdrośnik – dodał Pepe.

-Wyjeżdżam za niecałe dwa tygodnie, chce się mną nacieszyć – zaśmiałam się, próbując go bronić.

-Już za dwa tygodnie? - zaniepokoił się Marcelo. - Też chcielibyśmy się nacieszyć naszą nową kibicką!

-Polska to piękne miejsce, ale mam nadzieję, że kiedyś tu wrócisz?

Już otwierałam buzię, aby zapewnić Portugalczyka, że na pewno jeszcze ich odwiedzę, ale Marcelo wszedł mi w słowo.

-Piękne miejsce? Ja tam nie mam najlepszych wspomnień z Polski. Byłem tam raz, od razu nogę złamałem i trzy miesiące gry z głowy...

-Och... - westchnęłam. - A to, że trenowałeś w Polsce miało na to największy wpływ... - powiedziałam z przekąsem.

-Powiedz mi jeszcze... - Marcelo puścił moją uwagę mimo uszu - czy wszystkie dziewczyny w Polsce są tak ładne jak ty?

Zaśmiałam się, ale zanim zdążyłam odpowiedzieć usłyszałam chrząknięcie za plecami.

-Diana jest jedyna w swoim rodzaju – Alvaro udzielił odpowiedzi za mnie, po czym wepchnął się między mnie, a Marcelo, obejmując mnie ramieniem. - Nie ma piękniejszej dziewczyny od niej.

Poczułam, iż na moją twarz wkradły się rumieńce, tak czerwone, że pomidory mogłyby mi pozazdrościć, ale nie powiedziałam nic.

-Oczywiście! - powiedział Pepe. - Zmywamy się, bo coś czuję, że jak tego nie zrobimy to będziemy musieli zmierzyć się z huraganem Morata. Do zobaczenia na meczu! - pomachali nam na pożegnanie i zniknęli za drzwiami, a my wciąż staliśmy w tym samym miejscu.

-Huragan Morata... - zaśmiałam się. - A gdzie mnie ten huragan porywa?

-Niestety, huragan Morata musi odpocząć przed meczem i odwozi cię do domu.

Byłam trochę zawiedziona, że moja wizyta na treningu, faktycznie skończyła się tylko na treningu. Liczyłam chociaż na jakąś przejażdżkę z Alvaro po mieście, bo uwielbiałam jeździć na miejscu pasażera. Musiałam jednak uszanować jego pracę, w końcu ma zobowiązania wobec klubu, który płaci mu za to niemałe pieniądze.

Ledwo przekroczyłam próg, a w oczy rzuciły mi się dwie pary butów, których nie było kiedy wychodziłam. Przeszłam do salonu, z którego dochodziły kobiece głosy, od razu rozpoznałam, że jeden z nich należy do Manueli.

Okazało się jednak, że to do mnie przyszli goście. Monika i Łukasz.

Monika pogrążona była w rozmowie z Manuelą, natomiast Łukasz wydawał się być niezainteresowany ich konwersacją i pokazywał coś w telefonie mojej siostrze.

-Diana! - Manuela niemal podskoczyła z miejsca na mój widok. - Czemu nie mówiłaś, że twoi znajomi wpadną? - spytała, ale nim zdążyłam jej odpowiedzieć, już wylewała z siebie kolejne potoki słów. - Wspaniali są! Już ich polubiłam! - mówiła zawzięcie gestykulując, a ja w końcu zaczęłam szerzej rozumieć czym jest hiszpański temperament.

-Cześć! - wykrztusiłam w końcu, widząc uśmiechnięte twarze przyjaciół, którym udzielił się dobry humor Manueli.

-Pójdą z nami na mecz – oznajmiła moja przyszywana siostra, nie pozwalając im odpowiedzieć. - Już załatwiłam im bilety.

I takim oto sposobem siedzieliśmy na jednej z lepszych trybun w piątkę. Nacho i Alvaro zajmowali miejsca na ławce rezerwowych, a Jese był w drodze powrotnej z nieznanego mi miejsca, w którym grał mecz z drużyną rezerw, więc jedynym przedstawicielem płci męskiej był Łukasz, który najwyraźniej miał już dość paplaniny Manueli.

-Jese chyba nie byłby zadowolony – szepnęła Rosita, tuż przy moim uchu. - Twój kolega najwyraźniej spodobał się Manueli.

-Łukasz ledwo potrafi coś powiedzieć po angielsku – zaśmiałam się. - Biorąc po uwagę fakt, że Manuela nawija do niego po hiszpańsku, na pewno nic nie rozumie. Jese nie musi czuć się zagrożony.

-Diana – usłyszałam wołanie wspominanego właśnie Łukasza. Odwróciłam głowę w jego stronę i pytająco kiwnęłam głową. - Twoja koleżanka działa mi na nerwy – oznajmił bez ogródek, za co Monika szturchnęła go dyskretnie w żebro, nie przerywając swojej rozmowy z Manuelą. - Mam nadzieję, że po meczu urwiesz się gdzieś z nami? Pokażesz nam miasto...

-Tak jakbym te miasto znała – zaśmiałam się. - Pogadamy potem – machnęłam ręką, gdyż na murawę zaczęli wchodzić piłkarze obu drużyn.

Półtorej godziny później

-HALA MADRID! - wrzeszczeli kibice przepychając się do wyjść, a mi udzielał się ich nastrój. Czułam się jakbym kibicowała im od urodzenia, a nie zaledwie miesiąca. Moja nowa koszulka, którą dostałam od Alvaro, sporo ze mną przeżyła tego wieczora. Ściskałam ją nerwowo w rękach, za każdym razem kiedy któraś z drużyn miała wielką szansę na gola. Ostatecznie jednak Real wygrał z Valencią* jeden do zera.

-To jak? - spytał Łukasz. - Idziesz z nami?

-Poczekam na Alvaro – odparłam. - Chyba może się zabrać?

-Oczyw... - Monika już chciała się zgodzić, jednak Łukasz jej przerwał.

-Wolałbym, żeby to było nasze wyjście... wiesz... bez Hiszpanów.

Rozumiałam go w pełni. Wolał swobodnie z nami rozmawiać po polsku, niż słuchać hiszpańskiej gadki, której nie rozumiał.

Chyba mogłam na to przystać. W końcu przyjechali tu dla mnie, musiałam poświęcić im trochę czasu i nie włóczyć się wszędzie z hiszpańskimi przyjaciółmi.

-No dobrze – uśmiechnęłam się, po czym oznajmiłam Manueli i Roz, że urywam się z Moniką i Łukaszem.

-Poczekajcie! - powiedziała Manuela. - Pójdziemy z wami.

Łukasz jakby zrozumiał co powiedziała, bo cały pobladł na twarzy. Aż zrobiło mi się go żal.

-Wolelibyśmy raczej spędzić resztę dzisiejszego wieczoru w polskim towarzystwie – powiedziałam delikatnie. - Mam nadzieję, że nie macie nic przeciwko.

-Oczywiście, że nie! - zaśmiała się Rosita.

-W takim razie bawcie się dobrze! - dodała Manuela, a my przepchnąwszy się przez tłum kibiców, znaleźliśmy się w końcu przed stadionem.

Miałam nadzieję, że Huragan Morata, nie narobi przez to wyjście chaosu.

*Nie mam pojęcia jaki był wynik w meczu z Valencią, ani czy w ogóle w tamtym czasie był taki mecz, bo nie uczyłam się terminarza na pamięć :P Mam nadzieję, że przymkniecie na to oko.