14. Jeszcze zatańczę na waszym weselu!

 Siedziałam w samochodzie Alvaro, nie bacząc nawet na to, iż jedziemy w nieznanym mi kierunku. Nie było mi to dziwne, bo jedyne tereny, które mniej więcej znałam to te w okolicach domu mamy i stadionu, które zresztą nie są od siebie zanadto oddalone.

Cały czas byłam w euforii, uśmiechałam się tak szeroko, iż rozbolały mnie mięśnie, odpowiedzialne za moją mimikę i bałam się, że moje usta przekroczą granice twarzy, ale nie panowałam nad tym. Szczęście rozpierało mnie od wewnątrz, tak działała na mnie obecność Alvaro.

-Gdzie my właściwie jedziemy? - spytałam w końcu.

-Do największego imprezowicza Realu Madryt.

-Czyli? - spojrzałam na niego pytająco.

-Benzema.

Westchnęłam ciężko, ale szeroki uśmiech nie zniknął z mojej twarzy. Wszędzie dobrze, byle z Alvaro.

Po jakichś piętnastu minutach jazdy Hiszpan skręcił w ulicę, przy której prezentowały się eleganckie posiadłości, każda była niemal identyczna jak jej sąsiadka, a odróżniały je tylko drobne, ledwo zauważalne szczegóły, takie jak firanki w oknach lub rośliny rosnące w ogrodzie. Alvaro musiał być częstym gościem Francuza skoro potrafił rozróżnić jego dom. Chociaż kiedy się przyjrzałam, stwierdziłam, że wcale nie było to takie trudne. Był to jedyny dom, w którym świeciły się wszystkie światła, a kiedy Alvaro zaparkował samochód, wśród innych drogich pojazdów i wyszliśmy na zewnątrz, usłyszałam, iż dobiega z niego nieco zagłuszona przez ściany muzyka.

Przeszliśmy przez obszerne podwórze i stanęliśmy przed drzwiami, w których gospodarz pojawił się jak na zawołanie, jakby tylko czyhał na nasz przyjazd.

-Diana, Alvaro! - krzyknął, kiedy tylko zobaczył.. - Zakochańce! Wiedziałem, że tak będzie. - przepuścił nas w drzwiach, po czym nawijał dalej. - Zaraz, kiedy pierwszy raz zobaczyłem was razem! Gratulacje!

-Widzę, że w waszym gronie informacje rozchodzą się szybciej niż w internecie – zaśmiałam się.

-Nie dziw się, Jese najwyraźniej już tutaj dotarł, a to największa plotkara w Madrycie – odpowiedział Alvaro, prowadząc mnie do salonu, w którym zebrał się już spory tłumek. Między innymi największy, klubowy wesołek.

-PAŃSTWO MORATA! - wypalił Marcelo, wstając z sofy w zawrotnym tempie. - Gratulacje...

-Jesteśmy razem, może od godziny, a wy zachowujecie się jakbyśmy już planowali ślub – westchnęłam, pozwalając uściskać się Brazylijczykowi.

-Zobaczycie. Jeszcze zatańczę na waszym weselu, gołąbeczki.

-Kto powiedział, że cię zaprosimy? - Alvaro szturchnął go w ramię.

-Nie potrzebuję zaproszenia, przyjdę mimo wszystko! - Marcelo wytknął język w jego stronę i z udawanym oburzeniem, wymalowanym na twarzy, skierował się w stronę Rosity i Nacho, prawdopodobnie w podobnym celu, aby podenerwować ich swoją obecnością. Marcelo był jednak taką osobą, której obecność nie mogła być irytująca. Nawet największy gbur mógłby się przy nim uśmiać do bólu.

Głośna muzyka rozbrzmiewała po całym mieszkaniu i – co zauważyłam już wcześniej – również po najbliższej okolicy, z czego sąsiedzi Karima nie byli raczej zadowoleni. Jednak biorąc pod uwagę fakt, że na imprezę do tej pory nie zawitał żaden z nich, ani policja, chyba byli przyzwyczajeni do regularnych imprez w domu pana Benzemy.

Piłkarze uwielbiali moje towarzystwo i do tego już przywykłam, jednak posiadanie przy sobie kogoś, kto byłby o mnie zazdrosny było dla mnie nowością. Alvaro nie był jakoś chorobliwie zawistny, posyłał tylko znaczące spojrzenia kolegom, którzy tańczyli ze mną za długo lub pod wpływem procentów się zagalopowali. Najchętniej nie odstępowałby mnie na krok, ale nie miałam mu tego za złe, bo najchętniej też bym tego nie robiła. Przyjmowałam propozycje tańca z innymi tylko z grzeczności.

-Zrywamy się? - szepnął mi do ucha, kiedy w końcu było nam dane wspólnie zatańczyć.

Odetchnęłam z ulgą. Była to najlepsza propozycja jaką dostałam tego wieczora, dlatego od razu energicznie pokiwałam głową, aby dać mu znać, że się zgadzam. Jeszcze nie mieliśmy czasu dla siebie. Nie licząc czasu spędzonego w samochodzie, cały czas byliśmy pod ostrzałem ciekawskich spojrzeń i pytań znajomych.

Alvaro chwycił mnie za rękę i cichaczem przemknęliśmy do drzwi wyjściowych, chociaż pogrążeni w zabawie ludzie nie zauważyliby naszego wyjścia nawet gdybyśmy głośno trzasnęli drzwiami.

Wybiegliśmy na zewnątrz głośno się śmiejąc, a z czego to nawet my sami nie wiedzieliśmy. Morata objął mnie w pasie i uniósł delikatnie do góry. Chłodne powietrze otuliło moją twarz kiedy okręcił się w miejscu, jednak już po chwili czułam jego ciepłe wargi na swoich ustach, a stopniowo fala gorąca ogarnęła całe moje ciało.

-Kocham cię wariacie! - zaśmiałam się. - Ale odstaw mnie już na ziemię, co? - poprosiłam.

Alvaro wedle życzenia postawił mnie na betonowej posadzce, po czym jeszcze raz złożył pocałunek na moich ustach.

-Masz prawo jazdy? - spytał ni stąd, ni zowąd, kiedy stanęliśmy przy jego samochodzie spoglądając na mnie niewinnie.

-Tak, na papierze – odparłam. - Nie wiem czy taka osoba jak ja powinna coś takiego mieć. Czemu pytasz?

-Bo nie chce mi się iść pieszo, a tak się złożyło, że się zapomniałem, wypiłem trochę z chłopakami i...

-O nie, nie, panie Morata! Nawet o tym nie myśl! - pokiwałam mu palcem przed nosem. -W takim razie ja wracam do domu na piechotę, a ty tutaj zostaniesz i poczekasz na inną trzeźwą osobę, która będzie chciała posiedzieć za kierownicą twojego audi.

-Wracasz na piechotę, mówisz? - spojrzał na mnie z powątpiewaniem. - Tylko nie obwiniaj mnie kiedy się zgubisz... - uśmiechnął się złośliwie, uświadamiając mi, że moje obeznanie w madryckich terenach nie jest zbyt duże. Po nieudanej próbie przypomnienia sobie jaką drogą się tutaj dostaliśmy, uległam mu.

-Nienawidzę cię! - spojrzałam na niego wzrokiem godnym samego bazyliszka i otwarłam drzwi od strony kierowcy, sadowiąc się przed kierownicą, która samym swoim widokiem powodowała, iż drżały mi ręce i nogi.

-Też cię kocham! - odparł wskakując na miejsce pasażera, przelotnie całując mój policzek.

-Nie odpowiadam za żadne szkody, rozumiesz? Jeśli wpadniemy na drzewo i nie przeżyję, to powiedz wszystkim twoim kolegom, że bardzo miło było ich poznać i...

-Nie dramatyzuj! - machnął ręką. - Ruszaj.

Nie mam pojęcia jak udało mi się odpalić samochód z kończynami roztrzęsionymi niczym galaretka, ale zrobiłam to i dopóki nie znaleźliśmy się na jednej z głównych ulic, jechałam dość spokojnie.

-Gdzie teraz? - spytałam spanikowana.

-Spokojnie – zaśmiał się. - Jeśli się nie odzywam to znaczy, że masz jechać prosto.

Kiwnęłam głową na znak, że rozumiem i skupiłam się na drodze.

-Jak ty to chcesz zrobić? - odezwałam się po chwili. - Mam cię odwieźć do domu, a potem wracać samotnie?

-Jedziemy do ciebie, ty idziesz do domu, mój samochód zostaje u ciebie, a ja wracam na piechotę i odbieram go jutro – wyjaśnił. - Teraz w prawo.

Przekręciłam kierownicę, po czym odezwałam się ponownie.

-A co jak...

-Czy ty musisz być taką pesymistką? - spytał rozbawiony. - Nic mi się nie stanie, samochodu też mi nie ukradną. To nie Polska.

Zaśmiałam się. Ładną ten mój kraj miał opinię poza swoimi granicami.

______________________

BRAWO ALVARO <3