15. Polak potrafi

 Manuela stanęła w drzwiach mojego pokoju opierając się głową o framugę. Na jej twarzy pojawił się cwany uśmiech, którego znaczenie znała tylko ona sama. Oderwałam na chwilę wzrok od laptopa, którego przed chwilą włączyłam, by obdarzyć ją moim pytającym spojrzeniem. Nie usłyszałam jednak w jakim celu złożyła mi wizytę, dlatego moje oczy skierowały się z powrotem na ekran komputera.

-No wiesz? - odezwała się w końcu. - Myślałam, że zdasz mi relację z wczorajszego wieczora!

Usiadła na moim łóżku, a ja mimowolnie odłożyłam laptopa na bok i podniosłam się do pozycji siedzącej. Spojrzałam na nią z politowaniem i stuknęłam dwa razy palcem w swoje czoło.

-Nie było dzikiego seksu jeśli o to ci chodzi.

Moja przyszywana siostra parsknęła śmiechem.

-Słowem o tym nie napomknęłam! No ale widocznie... głodnemu chleb na myśli!

Chwyciłam leżącą obok poduszkę i rzuciłam ją w stronę Manueli, która nie zdążyła zrobić uniku.

-Głodny, głodnemu wypomina! - zaśmiałam się, a Manuela tymczasem zrewanżowała się za mój atak, jednak kiedy jeszcze raz spróbowałam ją uderzyć, zabrała mi moją broń.

-Przyszłam tu żeby się czegoś dowiedzieć, a nie żeby bić się na poduszki – szturchnęła mnie w ramię. - Zobaczyłam przed domem samochód Alvaro, myślałam, że zaprosiłaś go na noc...

-Tak, pewnie że zaprosiłam. Samochód to taka zapłata za szybki numerek.

-Mówiłaś, że nie było...

-Czy ty musisz wszystko brać na poważnie? - przerwałam jej, ponownie zanosząc się śmiechem. - Samochód zostawił tutaj, bo był lekko podpity.

-Diana, ty śpiochu! - do pokoju wpadła Amelka. - Masz zejść na śniadanie... - powiedziała stanowczo, na co ja odpowiedziałam jedynie dziękującym wzrokiem. Nie znosiłam tych manuelowych przesłuchań, a dzięki Amelii miałam przynajmniej pretekst, aby tego uniknąć. Nie tłumacząc się nawet, iż wcale nie jestem takim śpiochem, bo nie spałam już od dobrej godziny, zeszłam do kuchni, gdzie czekał na mnie talerz ciepłej jajecznicy. Oprócz tego była jeszcze mama, która spędziwszy trzy lata z Manuelą pod jednym dachem, nabrała trochę jej cech charakteru...

-Jak tam wczorajszy wieczór z Al...

-Mamo! - nie pozwoliłam jej dokończyć. - Właśnie uciekłam z przesłuchania u Manueli, nie zaczynaj i ty.

Moja rodzicielka zamknęła buzię i uśmiechnęła się pod nosem. Za kogo oni wszyscy mnie mieli?

Zanim zdążyłam postawić pierwszy krok na schodach, kiedy po zjedzeniu śniadania kierowałam się do swojego pokoju, rozległ się dźwięk dzwonka. Automatycznie zawróciłam, aby sprawdzić kto nas odwiedził.

Otworzyłam drzwi i napotkałam spojrzenie moich ulubionych, brązowych tęczówek.

-Przyszedłem po samochód – oznajmił Alvaro prezentując mi swój uśmiech.

-Przecież tam stoi. - wskazałam ręką w stronę jego audi. - Chyba nie muszę cię zaprowadzać?

-Przepraszam, chciałem powiedzieć, że oprócz auta, zabieram też ciebie i jedziemy na zakupy na Gran Via.

-Dobrze, ale daj mi pięć minut.

-Babskie pięć minut, tak? Mam to pomnożyć przez trzy? - zaśmiał się.

-Jeśli potrafisz... - mruknęłam po polsku, po czym głośniej dodałam już w jego języku – Trzeba było mnie uprzedzić, przygotowałabym się wcześniej.

Wpuściłam Alvaro do środka, a sama, nie pytając nawet co to jest, te całe Gran Via, udałam się do swojego pokoju, aby zmienić piżamę na coś mniej wygodnego i potraktować swoje włosy szczotką, a zajęło mi to dokładnie pięć minut, co obiecałam Alvaro.

-Tak szybko? - jego oczy niemal wylazły mu z orbit, kiedy zwarta i gotowa zjawiłam się w salonie.

-Widzisz? Polak potrafi!

Gran Via okazała się być bardzo reprezentacyjną ulicą, wzdłuż której wznosiły się wysokie budynki. Znajdowało się tam mnóstwo sklepów, restauracji i innych ciekawych miejsc. Zrobiła na mnie ogromne wrażenie, mimo ogromnych tłumów, które również po niej spacerowały. Jako mieszkanka Krakowa byłam przyzwyczajona do takiej atmosfery.

Musiałam oczywiście zwiedzić wszystkie sklepy z ubraniami. W każdym przymierzyłam co najmniej połowę z wystawionych towarów, ale mimo to Alvaro nie wyglądał na kogoś kto żałuje, że pokazał mi to miejsce.

Po wielogodzinnych podbojach butików, udaliśmy się do jednej z wielu kawiarni, aby kupić sobie coś ciepłego do picia. Usiadłam przy stoliku, podczas gdy Alvaro stanął w dość długiej kolejce po nasze zamówienie.

Rozejrzałam się po lokalu. Zdjęcia Madrytu sprzed wielu lat, jak i te współczesne zdobiły każdą bladozieloną ścianę. Przyglądałam im się z niezwykłą ciekawością, bo zawsze lubiłam oglądać takie fotografie. Moją uwagę odwrócił jednak chłopak, siedzący przy stoliku obok, który rozmawiał z kimś przez telefon. Po polsku.

Zerknęłam w jego stronę i od razu rozpoznałam te czarne jak węgiel włosy i nonszalancki, aczkolwiek w jakimś stopniu sympatyczny uśmiech.

-Łukasz?! - zawołałam, na co on zdezorientowany, chowając telefon do kieszeni, spojrzał na mnie z początku mnie nie rozpoznając.

-Diana! - wstał ze swojego miejsca, aby mocno mnie wyściskać.

-Co ty tutaj robisz? - spytałam kiedy już wyswobodziłam się z jego ramion.

-Przyjechaliśmy z Moniką – oznajmił. - Twój tata dał nam adres domu twojej mamy, mieliśmy do ciebie wpaść dzisiaj wieczorem, ale zepsułaś niespodziankę!

Usiedliśmy przy stoliku, by móc spokojnie kontynuować rozmowę.

-Jak zwykle, okropna ja, zawsze wszystko psuję – zaśmiałam się. - A Monika gdzie? - spytałam. - Chyba nie siedzisz tutaj sam?

-Monika składa zamówienie, bo ja po hiszpańsku nie umiem ani słowa.

Jak na zawołanie tuż obok nas pojawiła się piękna dziewczyna mojego kolegi, która niemal zapiszczała na mój widok. Hiszpański temperament już jej się udzielił. Zawsze bardzo ją lubiłam, ale moją radość na jej widok okazałam tylko poprzez szeroki uśmiech.

-Widzę, że z niespodzianki nici – zaśmiała się kiedy mnie ściskała – ale dobrze cię widzieć, Diana.

-Ciebie też – wróciłam na swoje miejsce – ale niespodzianka wam się udała, a to, że niezgodnie z waszym planem to już inna kwestia.

-Sama tu siedzisz? - spytała Monika. - Albo jest tu z tobą jakiś przystojny Hiszpan? - uśmiechnęła się swawolnie, a na twarzy Łukasza wymalowała się wyraźna zazdrość.

Rozglądnęłam się i dostrzegłam, iż Alvaro już zmierza w naszą stronę. Podniosłam się z krzesła, by wziąć od niego swoją kawę, po czym przedstawiłam mu swoich polskich znajomych.

-Masz odpowiedź – uśmiechnęłam się do koleżanki, a następnie zwróciłam się do Alvaro - Poznaj moich przyjaciół z Polski, Łukasza i Monikę – wskazałam ręką na parę siedzącą przy stoliku. - A to jest Alvaro mój... eee... mój chłopak – dodałam po polsku, czując jak na moją twarz wkradają się rumieńce. Dziwnie się czułam przedstawiając go swoim przyjaciołom w ten sposób.

-No, no Diana... - Monika spojrzała na mnie znacząco. - Nieźle...

-Tylko nie zapomnij o nas, kiedy już z nim tutaj zamieszkasz...

-Nie tak szybko, Łukaszku – zaśmiałam się.

-To my będziemy się już zbierać – wtrącił Alvaro, który nie rozumiał ani słowa z naszej rozmowy. Zanim pociągnął mnie za rękę do wyjścia zdążyłam jeszcze pomachać znajomym na pożegnanie.

Kiedy wyszliśmy na zewnątrz, mogłam w końcu zrobić łyk ciepłego napoju. Nieprzewidywalna hiszpańska zima, znów uraczyła nas zimną temperaturą, a sądziłam, że już do końca mojego pobytu tutaj, aura będzie bardziej łaskawa.

-Zazdrośnik! - uszczypnęłam Moratę w policzek i zaśmiałam się cicho.

-Chyba nie przyjechali tu na stałe, prawda? W Polsce będziesz mogła spotykać się z nim do woli – pocałował mnie w policzek, a potem chwycił za rękę, aby kontynuować spacer po arterii. Doszliśmy do jej końca, po to aby ruszyć w drogę powrotną.

Zaczynało się ściemniać, dlatego spacer wydawał mi się odrobinę przyjemniejszy niż wcześniej. Znaleźliśmy samochód Alvaro, zaparkowany na jednej z bocznych uliczek. Następnym przystankiem naszej wycieczki było mieszkanie Hiszpana, w którym tego wieczora miał przebywać sam, gdyż Alex wyjechał na mecz z młodzieżową drużyną Realu Madryt.

-Mam coś dla ciebie – oznajmił tuż po otworzeniu drzwi swojego lokum.

Weszliśmy w głąb mieszkania, a w moich rękach wylądowała zafoliowana paczka, przez którą mogłam dostrzec biały materiał z naszytym na nim numerem 29 i nazwiskiem mojego chłopaka.

-Załóż na jutrzejszy mecz – uśmiechnął się siadając na sofie.

Ściągnęłam swój płaszcz, porzuciłam go na fotelu i poszłam w jego ślady.

Alvaro włączył jakiś film, ale oglądaliśmy go tylko jednym okiem. Było to tylko takie dopełnienie, tło do naszych rozmów. Niby wizja siedzenia w mieszkaniu wydaje się nudna, ale w naszym przypadku wcale tak nie było. Nie spoglądałam nawet na zegarek, a czas niepostrzeżenie gdzieś mi uciekł.

-Nie śpimy, panie Morata! - powiedziałam kiedy położył się na sofie. Widząc jednak jego reakcję, a konkretniej – jej brak, pochyliłam się nad nim, a kiedy rozchylił wargi, sądząc iż chcę go pocałować, zaczęłam go łaskotać. Alvaro chwycił mnie za ręce, przyciągając do siebie i pocałował namiętnie, a następnie sam zaczął mnie łaskotać. Wyrwałam się z jego objęć, kiedy poczułam wibracje w kieszeni. Dzwonił mój wiecznie wyciszony telefon. Siedząc okrakiem na kolanach Alvaro, nacisnęłam zieloną słuchawkę, nawet nie spoglądając na ekran.

-Żyjesz siostra? - usłyszałam w słuchawce głos Dawida.

-Nie – odparłam – dodzwoniłeś się do zaświatów.

-Czekam na ciebie na dole. Pożegnaj się ze swoim lubym i za pięć minut widzę cię w moim samochodzie. Jeśli nie zjawisz się tutaj w tym czasie, sam po ciebie przyjdę.

-Ale...

-Teraz już nie ma dyskusji – powiedział stanowczo. - Było uprzedzić, że nie wracasz do domu na noc. Mama odchodzi od zmysłów! Chyba do samego hiszpańskiego króla jest się łatwiej dodzwonić niż do ciebie!

Rozłączyłam się bez dalszych negocjacji. Wolałam uniknąć konfrontacji zatroskanego, starszego brata z moim Alvaro. Bóg jeden wie jak mogłoby się to skończyć.

-Dawid... - mruknęłam wsuwając telefon z powrotem do kieszeni. - Nie wierzę, że to zrobił, ale czeka na mnie przed budynkiem...

Alvaro wybuchł śmiechem, a ja spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem. Nie widziałam w tej sytuacji nic śmiesznego. To był bardzo miły wieczór, ale mój starszy brat musiał wszystko zepsuć. Nie uwzględniłam go w swoich planach na ten dzień, więc tym bardziej mnie to zirytowało.

Zeszłam z kolan Hiszpana, który automatycznie również stanął na nogi. Chwyciłam w ręce swój porzucony na fotelu płaszcz i torebkę, po czym pocałowałam chłopaka delikatnie w usta.

-Zobaczymy się jutro. - zmusiłam się do uśmiechu.

-Jest po północy, więc...

-Dobrze, dobrze – zaśmiałam się. - Nie przeciągaj, bo mój braciszek może się tu za chwilę zmaterializować. To do dzisiaj. - pomachałam mu na pożegnanie i zbiegłam po schodach do wyjścia, a im byłam niżej, tym moja wściekłość na Dawida wzrastała. W głowie układałam sobie słowa, które wypowiem pod jego adresem.

Wybiegłam przed budynek, a kiedy dostrzegłam Dawida stojącego przy swoim aucie, automatycznie ruszyłam w jego stronę, chcąc obłożyć go pięściami, mimo iż wiedziałam, że ledwo to odczuje. Nie zdążyłam go jednak nawet dotknąć, bo chwycił moje dłonie i zaczął się ze mnie głośno śmiać.

-Zepsułeś mi wieczór! - oburzyłam się. - Jestem dorosła nie potrzebuję opieki starszego brata! Skąd ty do jasnej cholery wiedziałeś gdzie jestem?

-Ja wiem wszystko – uśmiechnął się. - Nietrudno się było domyślić, adres dostałem od Manueli i...

-Nieważne – mruknęłam, otwierając drzwi jego samochodu. - Jedźmy już lepiej.

-Uśmiechnij się. Jutro też jest dzień.

-Do ciebie nie uśmiechnę się już nigdy w życiu! - skrzyżowałam ręce na piersiach i zrobiłam minę obrażonego dziecka.

-Cóż... mam tylko nadzieję, że zdążyłem na czas i nie zostanę wujkiem za dziewięć miesięcy – powiedział, ruszając samochód z miejsca parkingowego.

Ta uwaga mocno mnie rozbawiła, nie potrafiłam stłumić uśmiechu, który cisnął się na moją twarz.

-A jednak! - powiedział Dawid, widząc mój wyraz twarzy. - Polak potrafi... - nieświadomie powtórzył słowa, które rano skierowałam do Alvaro.