Epilog: I will love you endlessly

Ręce mi się trzęsą jak przed dodaniem prologu :P

Dwa lata później

Był to jeden z tych dni, kiedy trybuny na Santiago Bernabeu, wypełniły się do ostatniego miejsca. Po murawie, jednego z najsłynniejszych boisk na świecie, biegali piłkarze dwóch najpotężniejszych klubów Hiszpanii, których nie ma potrzeby przedstawiać. Ich potyczkami od wielu lat żył cały świat i tak też było tego dnia.

Kibice w szampańskich nastrojach obserwowali poczynania swoich piłkarzy. Z każdą upływającą minutą emocje wzrastały, gdyż wynik wciąż pozostawał nierozstrzygnięty, a obie drużyny znane były ze swojej zaciętej walki do ostatniej sekundy.

Ileż to razy w dziewięćdziesiątej minucie, kiedy kibice tracili już nadzieję na to, że jedno z zer na tablicy wyników, zmieni się w inną liczbę, piłkarze wypracowywali piękną akcję, po której padała równie wspaniała bramka?

Ile razy, kiedy drużyna przegrywała ważny mecz, piłkarze mobilizowali się by wywalczyć trafienia na wagę wygranej?

Był to mecz decydujący o mistrzostwie Hiszpanii. Jeśli piłkarze z Madrytu, daliby sobie strzelić bramkę, podtrzymaliby nadzieję piłkarzy i kibiców Barcelony, na to, że to ich klub znajdzie się na szczycie tabeli. Jeśli jednak to oni strzeliliby bramkę blaugranie, ta nie miałaby już nawet głupiej, matematycznej szansy na wywalczenie mistrzostwa. Obie drużyny zdawały sobie sprawę z wagi tego meczu. Dlatego tak zawzięcie ostrzeliwały wzajemnie swoje bramki, dlatego obrońcy i bramkarze byli czujniejsi niż zwykle i kiedy tylko futbolówka zbliżyła się do bramki, natychmiast lądowała gdzieś poza boiskiem, wybita przez bramkarza, bądź jednego z defensorów.

Kibice obu drużyn wiedzieli, że nie pozostanie tak do końca.

Byli tego pewni. Wiedzieli, że ten mecz nie może zakończyć się bezbramkowym remisem.

I oczywiście mieli rację.

Messi przymierzył się do strzału. Uniósł nogę, by nadać uderzeniu wystarczającą siłę na zwycięskie trafienie, a kibice Barcelony przybrali pozycję gotowości do radosnych podskoków by świętować zwycięstwo swoich piłkarzy. W ostatniej chwili ich plany pokrzyżował młody obrońca Królewskich, który wybił piłkę spod nóg Argentyńczyka, a ten zamiast piłki trafił w kostkę piłkarza Realu.

Nacho upadł na murawę, modląc się by sędzia zastosował przywilej korzyści.

Piłka zatoczyła szeroki łuk w powietrzu i jakby sterowana przez kogoś kto był sercem za Madrytem, upadła idealnie pod nogami Moraty, który rozejrzał się w poszukiwaniu kogoś komu mógłby ją podać, gdyż strzał na bramkę mógłby być odrobinę ryzykowny. Nie chciał ryzykować, ten mecz był zbyt ważny na zabawę w ryzyko. Kopnął futbolówkę, a ta potoczyła się między nogami Gerarda Pique, wprost do Jesego. Alvaro przyspieszył tempo, wyprzedził dwóch innych piłkarzy Barcelony, cały czas obserwując zamiary kolegi. Jese postanowił strzelać. Piłka zeszła niestety zanadto w prawo i nie wpadłaby do bramki gdyby nie czujny Morata. Wybił się obunóż, a piłka odbita od jego głowy, wyminęła Victora Valdesa i wpadła do siatki. Upadł boleśnie na murawę, ale ból był niemal niewyczuwalny kiedy usłyszał ryk kibiców. Biała fala wzniosła się na trybunach Santiago Bernabeu i gdyby nie panujące tam ograniczenia na pewno zalałaby murawę na stadionie. Alvaro dostrzegł jeszcze Victora Valdesa siadającego bezradnie przy bramce, a potem nie widział już nic. Koledzy rzucili się na niego bez opamiętania. Ściskali go w dzikiej euforii i przyłączyli się do tego nawet piłkarze z ławki rezerwowych. Tylko Nacho, który siedział poza linią boiska musiał cieszyć się z dala od nich, mając do towarzystwa jedynie sztab medyczny, przypatrujący się jego nodze.

Mistrzostwo Hiszpanii wróciło do białej części Madrytu.

*

Byłam taka dumna.

Nie istniały chyba słowa, którymi mogłabym opisać to co poczułam w momencie kiedy piłka wpadła do siatki i to po strzale Alvaro. Jestem pewna, że nawet najwięksi kibice nie wiedzieli jakie to uczucie. Jedyną osobą, która ewentualnie mogłaby mnie zrozumieć, była mama Alvaro, ale wolałam z nią o tym nie rozmawiać. Bardzo mnie lubiła, do czasu kiedy dyskretnie nie przypominałam jej, że nie jest już najważniejszą kobietą w jego życiu, a z całą pewnością tak potraktowałaby mój wyraz dumy w obecności jej osoby.

Nie dane mi było jednak okazać mojej radości samemu Alvaro, gdyż Manuela siłą wytargała mnie ze stadionu, by zająć się przygotowaniem skromnego przyjęcia dla naszych piłkarzy. W końcu dzisiejsze zwycięstwo było ich zasługą. Rosita pojechała z Nacho do szpitala, więc musiałyśmy sobie poradzić we dwójkę.

Kiedy dotarłyśmy do mieszkania Manueli i Jesego, odrobinę przeraziła mnie myśl, że miałabym coś robić w ich pięknej kuchni, narażając ją na zniszczenie. Całe szczęście Manuela miała w większości gotowe potrawy, a moim zadaniem było jedynie rozłożyć to wszystko na talerze.

Po jakimś czasie do mieszkania wpadli Jese z Alvaro przerywając nasze babskie plotkowanie. Śpiewali głośno hymn Realu Madryt. Dobrze, że nie słyszał tego Placido Domingo, bo nie byłby zadowolony z takiej adaptacji pieśni, którą w oryginale śpiewał on.

Kiedy tylko Alvaro zamknął drzwi, wskoczyłam na niego, obejmując go nogami w pasie, a rękami mocno przytrzymałam się za jego szyi. Pocałowałam go dokładnie tak jak dwa lata temu, kiedy po raz drugi wylądowałam na madryckim lotnisku, a on już tam na mnie czekał. Tak jakbyśmy nie widzieli się od długiego czasu.

Dopiero Jese przywrócił nas na ziemię.

-Nawet nie myślcie, że dam wam świętować w naszym łóżku.

-Jese! - Manuela trzepnęła go lekko w głowę.

-Racja – powiedział, łapiąc się odruchowo w miejsce, w które uderzyła go jego dziewczyna. - Jestem niegościnny. Skoro Manuela wam pozwala...

-Chodźmy do salonu, bo tutaj trochę ciasno – zaproponowała Manuela, przerywając Jesemu jego wypowiedź, w obawie przed jej dalszym ciągiem.

Puściła nas przodem, a kiedy już znaleźliśmy się w salonie usłyszeliśmy głośne aua Jesego, któremu najwyraźniej ponownie się oberwało za swoje niecne żarciki. Tym razem mocniej.

Siedzieliśmy, rozmawiając na różne tematy. Wspominaliśmy moją pierwszą wizytę w Madrycie, która zaważyła na całym moim życiu. Była przy tym kupa śmiechu, zwłaszcza kiedy Manuela przypomniała sobie nieudolne próby Nacho zwrócenia na siebie uwagi Rosity, poprzez flirtowanie ze mną. Teraz ich z nami nie było, ale Rosita już dała nam znać, że są w drodze.

W trakcie czekania Jese i Alvaro zdążyli już zjeść dużą część tego, co przygotowała Manuela. Hiszpanka westchnęła ze zrezygnowaniem, patrząc na naczynia, które po sobie zostawili.

-Mógłbyś zanieść te talerze do zmywarki? - poprosiła swojego ukochanego. - Przydaj się na coś.

-Daj mi spokój! Przecież wiesz, że nie umiem posługiwać się tym ustrojstwem...

-Boże, Jese! - Manuela chwyciła się bezradnie za głowę. - Jestem pewna, że na wojnie byłbyś jedną z pierwszych ofiar.

-Cieszę się, że we mnie wierzysz, kochanie – odparł Rodriguez z przekąsem. - Właśnie wywalczyłem dla nas mistrzostwo Hiszpanii, a ty masz czelność mówić, że zginąłbym na wojnie?

-Ty wywalczyłeś? - powiedział Alvaro z udawanym oburzeniem. - Twój niecelny strzał byłby naszą porażką, gdybym nie rzucił się z poświęceniem żeby odpowiednio go ukierunkować...

Ich przekomarzanki przerwało ciche chrząknięcie. Odwróciliśmy głowy w tamtą stronę i ujrzeliśmy Nacho z usztywnieniem na nodze, podtrzymującego się na kulach.

-Mówiliście coś o poświęceniu?

-Było otwarte to weszliśmy! - oznajmiła z uśmiechem Rosita, która wyrosła nagle zza jego pleców, po czym rozsiadła się między mną a Manuelą.

-Alvaro – Jese zwrócił się do mojego ukochanego - mówiłeś coś o poświęceniu? - powtórzył pytanie Nacho, wskazując ręką na jego nogę.

-No wiesz co Nacho? - spytał z politowaniem Morata, ignorując Jesego. - Takiemu karzełkowi dać się tak urządzić? No wstydziłbyś się!

-Cóż – wzruszył ramionami, siadając obok Alvaro na sofie. - Najważniejsze jest chyba to, że ten, jak to ująłeś, karzełek poza tym, że przyczynił się do tego – uniósł delikatnie usztywnioną nogę – nie ma innych powodów do świętowania.

-Za to my mamy! - Jese klasnął w dłonie, po czym chwycił szampana, którego Manuela przed nim dokładnie ukryła. I to bynajmniej nie pod stołem, skąd go wyciągnął. - Och... chwila. Gdzie my tu zmieścimy kieliszki? - spojrzał na zabałaganiony stół i zebrawszy szybkim ruchem puste talerze, ruszył w stronę kuchni.

Manuela uśmiechnęła się dumna, iż jej ukochany w końcu raczył jej pomóc. Niestety uśmiech z jej twarzy zniknął tak szybko jak tylko się na niej pojawił. Tuż po zniknięciu Jese, z kuchni dobiegł dźwięk tłuczonego szkła, który idealnie zgrał się z jego przeraźliwym wrzaskiem.

-Uuuuuups – skwitował, doprowadzając swoją dziewczynę do skrajnej rozpaczy, która szybko przerodziła się w niepohamowaną agresję.

-Rodriguez ty ośle patentowany! - wydarła się, zmierzając w stronę kuchni.

W ten sposób, Jese już nigdy nie został poproszony o jakąkolwiek pomoc przy czynnościach, w których stwarzał potencjalne zagrożenie dla siebie, innych ludzi w pobliżu i sprzętów domowych.

Ta drobna strata, w postaci kilku stłuczonych talerzy, nie była w stanie zepsuć nam tego dnia i byłam pewna, że nawet Manuela, która najbardziej to przeżyła, w głębi siebie cieszyła się spędzonym wspólnie czasem, a do Jese nie miała tak wielkich pretensji, jakie uzewnętrzniała. Widziałam to w jej oczach. W takim lekkomyślnym, nieco infantylnym Jese, przecież się zakochała i na pewno nie wymieniłaby go na nikogo innego.

Podobnie jak ja nie zamieniłabym Alvaro.

Nie sądziłam, że obdarzę kogoś tak silnym uczuciem, a tym bardziej, że to uczucie zostanie odwzajemnione. Czułam jego miłość w każdym najdrobniejszym geście i mimo że trwało to już niemal dwa lata, nie chciałam niczego zmieniać. Mimo gorszych dni, których również mieliśmy mnóstwo, wiedziałam, że nikt nie pokocha mnie tak jak on.

Rozejrzałam się po twarzach przyjaciół, w nadziei, że odnajdę w nich to samo szczęście. Życzyłam im tego z całego serca.

Rosita z czułością spoglądała na Nacho, martwiąc się o stan jego nogi. Chłopak zaśmiał się i przygarnąwszy ją do siebie, pocałował ją w czoło, dając jej do zrozumienia, że niepotrzebnie szarga swoje nerwy.

Obrażona Manuela, udawała, iż nie słucha przeprosin Jesego, krzyżując ręce na piersiach. Spoglądała rozeźlonym wzrokiem za okno, ale wkrótce i ona wybuchnęła perlistym śmiechem, dając się objąć swojemu chłopakowi.

Tak, oni też ewidentnie byli szczęśliwi.

-Wiesz? - odezwał się Alvaro, kiedy jakiś czas później opuściliśmy mieszkanie Jese i Manueli. - Kiedy zobaczyłem cię na lotnisku dwa lata temu, pomyślałem sobie, że to chyba z tobą chcę spędzić resztę życia...

-Chyba? - uniosłam brwi, spoglądając na niego podejrzliwie.

Zatrzymał się na chwilę, by opuszkami palców dotknąć mojego policzka. Spojrzał mi głęboko w oczy i odparł:

-Dzisiaj jestem tego pewien.

Nic na to nie odpowiedziałam. Zaśmiałam się, dając upust radości, która rozpierała mnie od środka, a następnie wtuliłam się w ramię Alvaro. Spojrzałam w mocno rozgwieżdżone niebo, które w obliczu mojego szczęścia, zdawało się migotać we wszystkich kolorach jakie w ogóle istniały.

To był tak piękny dzień, iż miałam nadzieję, że nigdy się nie skończy.

Ale wiedziałam, że przed nami jeszcze mnóstwo takich.

__________

Aw, jak słodko. Za słodko. Nie tak miało być, ale nie mogłam się powstrzymać. Moja pierwsza blogowa para, jak mogłabym skazać ich na porażkę? Byłabym bez serca.

A tak poza tym: Jese, Nacho i Morata razem na jednym boisku? Bardzo optymistyczny scenariusz :) Mam przeczucie, że wszyscy się wyniosą jeszcze tej zimy i już się do tego przygotowuję psychicznie. Przy pożal się boże polityce Pereza nic nie osiągną, więc w sumie to im życzę żeby znaleźli klub, w którym liczą się umiejętności, a nie kasa i marketing. Z bólem serca to stwierdzam, ale Real Madryt nie jest klubem dla młodych wychowanków :( Choć w głębi serca mam jeszcze nadzieję, że jednak się utrzymają, no :( A teraz koniec tych moich osobistych przemyśleń, przecież ja tu kończę moje początkowo ukochane, a potem męczące opowiadanie! Oh... smutno mi trochę.

Zdaję sobie sprawę z wszechobecnych tu niedociągnięć, ale zrzucę to na karb faktu, iż to jest mój debiut w blogosferze :) Ostatecznie nie wyszło chyba aż tak katastrofalnie i z takim przekonaniem żegnam Dianę i Alvaro (tego drugiego na niedługo), a Was zapraszam na szlaki.

Nadszedł moment podziękowań.

Dziękuję Wam WSZYSTKIM <3 Za to, że byłyście, że poświęcałyście swój czas i czytałyście to co ja wystukałam na swojej klawiaturze. Nawet nie wiecie ile znaczy dla mnie taka świadomość, że nie pisałam tego tylko i wyłącznie dla siebie. Dziękuję każdej komentującej, każdej pozostającej w ukryciu (a może by się tak ujawnić pod ostatnim postem? :p) i nawet każdej, która gdzieś po drodze mi się wykruszyła. Może któraś sobie przypomni o tej historii i jeszcze tu zajrzy? :)

Na szczególne podziękowania zasłużyła sobie Madritistka! Była ze mną od prologu i mam nadzieję, że będzie również teraz, przy epilogu oraz później, jak już zacznę coś nowego :) Nie wiem jak znosiłaś moje twórcze dołki, ale bardzo, bardzo Ci dziękuję za tą cierpliwość :*

Dziękuję również Seli, która nie bała się wytknąć mi moich niedociągnięć i mimo tego, że je dostrzegała, miała nerwy do czytania moich wypocin. Co prawda ostatnio nie dawałaś znaku obecności, ale mam nadzieję, że Cię nie odstraszyłam :)

Nie wiem co dalej. Miałam zacząć coś o Ramseyu, nawet stworzyłam już bloga, ale chyba muszę to jeszcze przemyśleć. Nie chcę robić nic zbyt pochopnie, więc na razie pozostaję przy tym jednym opowiadaniu, które trwa.

Z Dianą i Alvaro już się pożegnałam. Niech sobie żyją długo i szczęśliwie, razem czy osobno, ja już się w to nie wtrącam :) Teraz idę komplikować życie Madzi i Maćka, a jeśli nie jesteście tym zainteresowane to zapraszam tutaj <klik>, może znajdziecie jeszcze coś dla siebie, ale w takim wypadku musicie uzbroić się w cierpliwość :)

Jeśli będzie Wam za mną tęskno to zapraszam na gadu-gadu: 47871181 :)

Jeszcze raz dziękuję i do napisania :*